Vrijheid in Coronatijd

Creëer Vrijheid is mijn missie, doelstelling en credo tegelijk. Daarom vind ik het leuk verhaaltjes over vrijheid met jullie te delen. Zo kwam ik onlangs onderstaand stukje tegen wat ik de moeite van het delen waard vind.

Wilfred van Luijk

In deze Corona tijd hebben we er een heleboel vrijheden bij gekregen

Gedragspsycholoog Chantal van der Leest bekijkt onze gedragingen op de werkvloer: wie of wat bepaalt onze dagelijkse beslissingen? Vandaag: schaarse vrijheden.

Ga maar na: veel van ons mogen ineens thuiswerken, terwijl de werkgever daar vroeger lastig over deed. Zin in een eitje bij de lunch? Prima, bak je gewoon even. Midden op de dag even voetballen met de kinderen of een rondje hardlopen? Zolang er geen conference call gepland staat, kun je best een halfuurtje gemist worden. De hond uitlaten, een stukje fietsen en je werk vanavond afmaken.

Schaarste

Iets wat schaars is, vinden we meer waard en willen we graag hebben.

Het klinkt nogal wiedes: natuurlijk laten we onze vrijheden niet afpakken, maar toch is het niet helemaal logisch. Voorheen hadden we deze opties toch ook niet? De verklaring ligt volgens de bekende marketingpsycholoog Robert Cialdini in het principe van schaarste.

Iets wat schaars is, vinden we meer waard en willen we graag hebben. Denk aan truffels, kaviaar of een limited edition smartwatch. Dat effect is nog sterker bij iets dat eerst gewoon voorradig was en daarná schaars wordt. Denk maar aan wc-papier, ontsmettingsgel of mondkapjes aan het begin van deze crisis . Onweerstaanbaar. Mensen gingen niet karrenvol truffelolie kopen, maar doken op een product waarvan ze bang waren dat het hen ontnomen werd. Als een product of optie schaars wordt (én we concurrerende kopers hun karren zien volladen), dan willen we het hebben. We behouden graag onze opties.

Mauwen

We lijken wat dat betreft een beetje op mijn kat. Wat hem betreft mag geen een deur of raam gesloten zijn. Stuit hij toch op zo’n dichte deur, dan kan hij er klagelijk bij gaan miauwen, net zolang totdat ik hem opendoe. Vervolgens snuffelt hij even en vertrekt weer. Hij wil niet door die deur, maar wil ook niet dat de mogelijkheid hem af wordt gepakt.

Worden onze thuiswerk- en eierbakprivileges ons straks afgepakt, dan moet je als werkgever dus niet raar staan te kijken als we collectief op z’n Brabants gaan staan ‘mauwen’. Hou je de deur open en laat je mensen vrij in hun keuze, dan is de kans groot dat ze toch weer naar kantoor komen. Uiteindelijk werkt het heel wat lekkerder aan een heus bureau dan aan de campingtafel in je camper, maar het kan wel.